BEN MÜNAFIK OLDUM, BEN MÜNAFIK OLDUM...

Allah Resûlü’nün kâtipliğini yapanlardan biri olan, Temîm Kabilesi’nden Hanzala b. Rabî’ başından geçen şöyle bir olayı anlatmıştır:

 “Resûlullah’ın yanındaydık. Bize cenneti ve cehennemi öyle anlattı ki onları gözümüzle görmüş gibi olduk. Sonra ben kalkıp eşimle çocuğumun yanına gittim ve gülüp eğlendim.

Derken Resûlullah’ın yanındaki hâlimizi hatırladım hemen dışarı çıktım. Yolda Ebû Bekir’e rastladım. Ona (yaşadıklarımı anlattım ve) ‘Ben münafık oldum, münafık oldum!’ dedim. Ebû Bekir de, ‘Biz de aynı şeyleri yapıyoruz.’ dedi.”
 (İbn Mâce, Zühd, 28).

Sonra Hanzala gidip Peygambere (s.a.s.), “Yâ Resûlallah, seni gördüğümüzde kalplerimiz yumuşuyor, ahiret adamı oluyoruz. Ama senin yanından ayrıldıktan sonra dünya hoşumuza gidiyor, eşimizi ve çocuklarımızı sevip kokluyoruz.” (İbn Hanbel, II, 305) diye yakındı. Bunun üzerine Allah Resûlü şöyle buyurdu:

“Hanzala! Benim yanımdaki hâlinizi ayrıldıktan sonra da sürdürseydiniz melekler evinizdeyken -ya da yolda- sizinle musâfaha ederlerdi. Fakat ey Hanzala, (insan bu!) bazen öyle bazen böyle!”

 (İbn Mâce, Zühd, 28).