Peygamber Efendimiz (sas)’in, “Her kim sabah akşam okursa cennetlik olur” müjdesini verdiği ve “Duaların Efendisi” ismini verdiği dua hangisidir?

SORU 6: Peygamber Efendimiz (sas)’in, “Her kim sabah akşam okursa cennetlik olur” müjdesini verdiği ve “Duaların Efendisi” ismini verdiği dua hangisidir?

CEVAP: Resûlullah (s.a.v.), bu duâya “Seyyidu’l-istiğfar” (duâların efendisi, istiğfarın en üstünü) adını verdiği dua şöyledir:

اَللّٰهُمَّ أَنْتَ رَبّ۪ى لاَ إِلٰهَ إِلاَّ أَنْتَ خَلَقْتَن۪ى وَأَنَا عَبْدُكَ وَأَنَا عَلٰى عَهْدِكَ وَوَعْدِكَ مَا اسْتَطَعْتُ أَعُوذُ بِكَ مِنْ شَرِّ مَا صَنَعْتُ

 

 أَبُوءُ لَكَ بِنِعْمَتِكَ عَلَيَّ وَأَبُوءُ لَكَ بِذَنْب۪ى فَاغْفِرْ ل۪ى فَإِنَّهُ لَا يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ أَنْتَ

 

OKUNUŞU: Allâhümme ente Rabbî, lâ ilâhe illâ ente, halakteni ve ene abdüke ve ene alâ ahdike ve va’dike mesteta’tü. Eûzü bike min şerri mâ sana’tü, ebûü leke bi ni’metike aleyye ve ebûü bi zenbî. Feğfir lî, fe innehû lâ yağfiru’z-zunûbe illâ ente.

(NOT: Altı çizgili olan ha harfi hırltılı bir şekilde, altı çizgili olan ze harfi peltek okunmalıdır.)

ANLAMI:“Allah’ım! Sen benim Rabbimsin! Beni sen yarattın. Ben senin kulunum, gücüm yettiğince ezelde sana verdiğim sözümde ve vaadimde durmaktayım. Yaptığım kötülüklerin ve işlediğim kusurların şerrinden sana sığınırım. Bana lütfettiğin üzerimdeki nimetlerini yüce huzurunda minnetle anıp itiraf ederim. Aynı şekilde günahımı da itiraf ederim. Beni bağışla. Çünkü senden başka hiç kimse günahları affedip bağışlayamaz.”

Efendimiz (sas)devâmen şöyle buyurmaktadırlar:

مَنْ قَالَهَا في النَّهَارِ مُوقِنَاً بِهَا فَمَاتَ مِنْ يَومِهِ قَبْلَ أَنْ يُمْسِي فَهُوَ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ، وَمَنْ قَالَهَا مِنَ اللَّيْلِ وَهُوَ مُوقِنٌ بِهَا فَمَاتَ قَبْلَ أَنْ يُصْبِحَ فَهُوَ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ

“Her kim bu duâyı, sevabına ve faziletine bütün kalbiyle inanarak gündüz okur da o gün akşam olmadan ölürse cennetlik olur. Yine her kim, sevabına ve faziletine gönülden inanarak gece okur da sabah olmadan ölürse yine cennetliktir.” (Buhârî, Da’avât, 2 (6947); Ebu Dâvûd, Edep, 101; Tirmîzî, Da’avât, 15; Nesâî, İstiâze, 57; İbn-i Mâce, Dua, 14)