MAHŞERDE KUR’AN'LA HAŞREYLE BENİ...

İstemem dünyanın, tâcı tahtını;
Muradım; almaktır kul berâtını.
Affınla tanıdım, Yüce Zâtını;
         Sen ki; bağışlarsın, Rabb’im diyeni,
         Mahşerde Kur’ân’la haşreyle beni...

Ne kadar vursam da, nefsimi taşa,
Sabrını vermezsen, çıkamam başa.
Sen affetmedikçe, ibâdet boşa,
           Bilirim… Seversin, Sen de seveni;
           Mahşerde Kur’ân’la haşreyle beni...

Neyleyim, Zâtından başka sırdaşı,
Lûtfuna kör bakan, gözdeki yaşı.
Neyleyim, aşkınla eğilmez başı;
            Sonsuz rahmetinle tanıdım Seni;
            Mahşerde Kur’ân’la haşreyle beni...

Senden geldim, yine dönüşüm Sana,
Şükrümü kabul et, verdiğin cana.
Dünyalar bir yana, rızân bir yana;
              Yüce Kur’ân’ınla tanıdım Seni;
               Yâ Rabbi… O’nunla haşreyle beni...

                              ÂMİN.

CENGİZ NUMANOĞLU

(2002)