Dâvûd-i Tâî’ye bir talebesi et yemeği ikrâm eder. Hazret, yemeğe bakar;
“–Filân yetimlerden ne haber var?” diye suâl eder.
Talebesi boynunu büküp;
“–Bildiğiniz gibi efendim.” der.
“–O hâlde, ikrâmı onlara götürüver.” deyince, mürîdi;
“–Efendim, siz de ne zamandır et yemediniz…” diye ısrarcı olur.
Bunun üzerine Dâvûd-i Tâî -kuddise sirruhû- şöyle buyurur:
“–Bu eti biz yersek, bir müddet sonra dışarı çıkar. Lâkin yetimlere ikrâm edersek, Arş-ı âlâya çıkar!..”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder