Hicretin 7. yılında ashabıyla umreden dönen Peygamberimiz, Uhud Savaşı’nda şehit düşen Hz. Hamza’nın kızı Ümâme’yi devesinin terkisine bindirdi.
Medine’ye geldiklerinde ashaba, bu öksüz
kız çocuğuyla kimin ilgileneceğini,
kendisini hayata kimin hazırlayacağını sordu. Hemen peş peşe öne çıkan üç kişiden biri Zeyd b. Hârise idi.
Resul-i Ekrem (sas), şehit düşmeden
önce, Ümâme’nin amcasıyla Zeyd arasında kardeşlik kurmuştu. Bu nedenle Zeyd, onun eğitimini üstlenmek istedi.
İkincisi, Hz. Ali idi. Çünkü Ümâme, onun amcasının kızıydı.
Üçüncüsü ise Hz. Ali’nin ağabeyi Ca’fer’di. Çünkü Ümâme, onun da amcasının kızıydı; aynı zamanda eşi Esmâ, bu kızcağızın
teyzesiydi. Bu üç kişinin yarışırcasına bir şehit çocuğuna sahip çıkmaları üzerine duygulanan Peygamberimiz memnuniyetini bildirerek şunları söyledi:
“Ey Zeyd, sen Allah ve Resulü’nün
dostusun.
Ey Ali, sen de benim kardeşim ve dostumsun.
Sana gelince ey Ca’fer, sen de bana yaratılışça ve huyca çok benzersin. Teyzesiyle evli olman sebebiyle Ümâme’yi
gözetmeye sen daha uygunsun.”
(Tecrîd-i Sarîh Tercemesi, VIII, 119 vd.).
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder