RESÛLULLAH’IN KONUŞMA TARZI

Hind b. Ebû Hâle anlatıyor:

👉 “Resûlullah daima hüzünlü ve düşünceliydi. Umursamaz ve rahat değildi.

👉 Sessizdi, gerekmedikçe konuşmazdı.

 👉 Söze Yüce Allah’ın adıyla başlayıp onunla bitirirdi.

 👉 Az sözle çok şey ifade ederdi. Ko- nuşması açık ve netti. Sözlerinde ne fazlalık ne de eksiklik vardı.

👉 Kaba davranışlı, hakaret eden biri değildi.

👉 Nimete hürmet eder, ufak bir nimet de olsa onu hafife almazdı. Hiçbir yemeği yermediği gibi övmezdi de.

👉 Ne dünya ne de dünyalık şeyler onu kızdırabilirdi. Ancak bir hak çiğnendiğinde,
o alınıncaya kadar öfkesini hiçbir şey dindiremezdi. Şahsı için kimseye sinirlenmez ve intikam almazdı.

👉 Bir şeye işaret edeceği zaman (parmağıyla değil) elini uzatarak gösterirdi.

👉 Bir şeye hayret ettiğinde ellerini yukarı çevirirdi.

👉 Konuşurken ellerini birleştirir, sağ elinin avucu ile sol elinin başparmağının içine vururdu.

👉 Sinirlendiği zaman (o kişiden) yüz çevirir, onu bırakırdı.

👉 Sevindiği zaman (aşırıya kaçmaz) gözlerini kısardı.

👉 Çoğunlukla tebessümle gülerdi ve güldüğünde dişleri dolu tanesi gibi bembeyaz görünürdü.”

(Tirmizî, Şemâil, 97).