MEVLÂNÂ-BİR TESTİ SU...

Yoksulluktan bunalan kadın kocasına, “Falanca yerde çok cömert bir padişah var. Kapısına gelen kimseyi çevirmez, ihtiyacını giderir. Sen de ona var da hâlimiz arz et.” der. Karısının şikâyetlerinden bıkan adam da, “Gideyim ama o kapıdan bir şey istemeye yüzümün olması için ben de bir hediye götürmeliyim.” diye karşılık verir. Açıkgöz karısı, “Evin damındaki yağmur suyunu götür. Şehir yerinde böyle temiz ve saf bir suyu bulamazlar, makbule geçer.” diyerek suyu hazırlar ve kocasını yolcu eder. Sarayın kapsına gelen bedevi önce çekinir girmeye ama sonra kapıdaki görevliler tarafından çok hoşça karşılanır. Sultanın huzurunda da güzel muamele görür. Hatta sultan, “Bu çok değerli ve makbul bir sudur, her damlası bir altın eder. Hemen testiyi boşaltıp içini altınla doldurun sonra da misafirimizi nehir yoluyla memleketine geri götürün!” deyince, “demek bizim hanım haklıymış, pek makbul bir hediye getirdim” diye içinden geçirmiş. Sonra hizmetçiler onu Dicle kıyısına getirdiklerinde derya gibi akan nehrin büyüklüğü ve berraklığı karşısında bedevinin aklı şaşmış. Eğilip şerbetten daha leziz olan sudan içince kendini kınamaya başlamış: “Vah bana, vah benim zavallı anlayışıma! Sarayının kapısından böyle deniz gibi arı duru bir su akan padişah hiç benim testimdeki o acı ve tozlu suya tenezzül eder mi! Meğer onun hediyemi kabul edişi yine kendi merhametinden ve lütfundan imiş. Anlaşılan o bana beni utandırmadan bir lütufta bulunmak istemiş de lütfunu o bir testi suyun karşılığı gibi göstermiş.”

Şunu bil ki ey salik, bizim âcizane yaptığımız ibadetlere esasında Cenab-ı Hakk’ın ihtiyacı yoktur! O, sadece bize yakınlığını ve türlü mükâfatlarını sunmak için birer bahane kıldı ibadetlerimizi, hepsi bu kadar!..