ELİNDEKİ HURMALARI YEDİĞİ TAKDİRDE CENNETE GEÇ KALACAĞINI DÜŞÜNEN ŞEHİT SAHÂBE...

Medine'ye göç eden Müslümanlara aman vermeyen ve onları her bakımdan zorda bırakmak için çaba gösterenlerin başında yer alan Ebû Süfyân'ın idaresindeki kervan Bedir'e doğru ilerliyordu.

Peygamber Efendimiz kervanı gözetlemek üzere bir gözcü göndermişti. Ashâbından da onlarla karşılaşmak üzere hazırlık yapmalarını istemiş ve ardından yola revan olmuşlardı. Müşriklerden önce Bedir'e vardıklarında Resûlullah, “Ben başınızda olmadıkça sakın hiç kimse bir işe kalkışmasın!” buyurdu.

 Derken müşrikler kendilerine yaklaşmaya başladılar. Onları fark eden Hz. Peygamber, “Haydi, kalkın! Genişliği göklerle yer kadar olan cennete!” buyurdu.

Umeyr b. Hümâm el-Ensârî, “Yâ Resûlallah! Genişliği göklerle yer kadar olan cennet mi?” dedi. Allah Resûlü, “Evet!” cevabını verdi. Bunun üzerine Umeyr, “Vay be!” diyerek hayretini gizleyemedi. Allah Resûlü, “Seni 'Vay be!' demeye sevk eden nedir?” diye sordu. Umeyr, “Hayır, vallahi yâ Resûlallah! Cennet ehlinden olmayı ümit etmekten başka bir derdim yok.” dedi. Allah Resûlü, “Muhakkak ki sen cennet ehlindensin.” buyurdular.

 Bunun üzerine Umeyr ok kılıfından birkaç hurma çıkararak yemeye başladı. Sonra “Bu hurmalarımı yiyinceye kadar beklemek gerçekten uzunca bir süre hayatta kalmak demektir!” diyerek elindeki hurmaları attı ve şehit oluncaya kadar müşriklerle çarpıştı.

(Müslim, İmâre, 145)