HZ ÖMER'İN TEVÂZÛSU...

Halîfe Ömer bin Abdülaziz, bir gece kendisini ziyarete gelmiş olan dostuyla bir yandan sohbet ediyor, diğer taraftan da lambanın loş ışığı altında bir şeyler yazıyordu. Bir müddet sonra fitildeki ateşin yaydığı ışık, yağı azaldığından zayıflayıp titremeye başladı. Bunu fark eden dostu edeple:

“–Halîfe hazretleri, lamba sönmek üzere. Müsaade buyurursanız kalkıp lambayı düzenleyeyim.” dedi. Ömer bin Abdülaziz ince bir nezâketle:

“–Hayır, olur mu öyle şey! Misafirden hizmet istemek, âdab ve erkâna sığmaz!..” karşılığını verdi. Dostu bu kez:

“–O hâlde hizmetçiyi uyandırayım. Gelip lambanın azalan yağını doldursun.” dedi. Ona da müsaade etmeyen Ömer bin Abdülaziz kalktı, yağ tenekesinin yanına gitti ve lambaya yağı kendisi doldurdu. Bu durumu hayretler içerisinde izleyen dostu, bu defa:

“–Ey mü’minlerin emîri, iyi ama bu işi bizzat kendin yaptın!..” deyince Halîfe Ömer, yüksek mahviyet ve tevâzû hâlinin bir nişânesi olan şu cevâbı verdi:

“–Ama Ömer olarak gittim ve Ömer olarak döndüm, hiçbir şeyim eksilmedi!..”

 (Şârânî, I, 241)