Yıllar önce bir ebeyle görüşürken benimle şu anısını paylamıştı:
İnsanın hayatında önemli kişiler olur ya, benim hayatımda da A.A. ve ailesi bunlardan biriydi.
Bu aileyi çok kısa sürede tanıdım; ama üzerimde inanılmaz bir tesir bıraktılar. Doğumunda bizzat bulunduğum anne engelli bir çocuk dünyaya getirmişti. Ben çok üzüldüm. Ama anneye baktım; kucağına aldığı engelli kızına tebessüm ediyordu. Şefkat doluydu bakışları. Şaşırdım.
Dışarı çıktığımda, babaya, dünyaya engelli bir çocuk geldiğinin haberini üzülerek verdiğimde, hiç tereddüt etmeden tebessümle karşıladı.
İçeriye, annenin yanına girdiğinde, anneye ve çocuğa öylesine sevecen bir şekilde sahip çıktı ki hayretler içinde kaldım. Anne ve baba, çocuklarına öyle sahip çıkmışlardı ki, 'iyi ki bu çocuk, bu haliyle, bu aileye geldi' diye mutlu oldum.
Birçok doğumda bulundum. Böylesi engelli doğumlarda, annelerde ilk duyduğum feryat ve ilk gördüğüm ise çaresizlik gözyaşları olurdu.
Örnekteki bu aile, yaşama sevincini kaybetmemiş, aksine daha da heyecan duymuştu. Peki, bu aileye engelli çocuk sahibi olmasına rağmen yaşama sevincini kaybettirmeyen şey neydi?
Yıllar sonra bebekleri büyüyüp sekiz dokuz yaşına geldiğinde, o aileyle engelli çocukları hakkında birkaç defa konuşma fırsatım oldu. Anne çocuğundan aldığı yaşama sevincini özetliyordu:
Ben öyle şanslı bir anneyim ki böylesi bir çocuğum oldu. Ben, cennete gitmesi garanti olan bir çocuğun annesiyim. O, bir ömür boyu günahlardan uzak yaşayacak. Allah, onun ellerini, gözlerini; hatta beynini öyle bir bağlamış ki o asla günahın zerresine bulaşamayacak. Ve günahsız bir halde cennete gidecek.
Ama etrafımda bulunan hiç kimseye cennete gitme konusunda garanti veremem. Kendime, eşime bile. O yüzden ona özenerek bakıyorum. Bir dediğini iki etmemeye çalışıyorum.
Kendimi, bu dünyada geçici olarak bulunan, cennetlik bir misafire hizmet ediyor gibi mutlu hissediyorum.
(Annelik Sanatı, s.25)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder