ECDÂDIMIZIN RASÛLULLAH (SAS)'E DUYDUKLARI DERİN SAYGIDAN DOLAYI, EFENDİMİZ'LE ALAKALI HUSUSLARDA KONUŞURKEN NASIL SAYGI VE EDEP DOLU İFADELER KULLANDIKLARINI BİLİYOR MUSUNUZ?

Peygamber bahçesi

Ecdadımız; Sevgili Efendimizin mübarek kabrinden söz ederken de yalın olarak kabir, mezar demezlerdi; o gül bahçesine duydukları derin saygıyı ve hasreti dillendirebilmek için şöyle mûsikîli ifadeler kullanırlardı:

Hücre-i muattara (güzel kokulu oda),

ravza-i mutahhara (tertemiz bahçe),

ravza-i mukaddese (mukaddes bahçe),

ravza-i münîfe (yüce bahçe),

ravza-i nebî (Peygamber bahçesi),

kabr-i saâdet (içinde yatandan dolayı bahtiyar olan kabir),

merkad-i saadet (içinde uyuyan dolayısıyla mutlu olan dinlenme yeri).

Resûl-i Kibriyâ’nın mescidini, minberini ve ravzasını yan yana zikredecekleri zaman da şiir dilinin gönül okşayan ifadeleriyle Mescid-i şerîf, minber-i latîf ve ravza-i münîf derlerdi.

Muhterem ecdadımız, gönüllerin kıblesi olan bu mübarek diyara o kadar çok hürmet ederdi ki, bizim gibi, Medine deyip geçmeye gönülleri razı olmazdı.

O kutlu şehirden söz ederken tertemiz Medine anlamında Medîne-i tâhire,

nurlu Medine anlamında Medîne-i münevvere,

kötülüklerden arındırılmış temiz ve güzel şehir anlamında belde-i tayyibe,

huzur yuvası Medine anlamında Medîne-i dâru’s-sekîne derlerdi.

Medîne-i münevvere’den kimi zaman, Resûlullah’ın hicret ettiği yüce saray anlamında hicretserây-ı aliyye diye söz ederlerdi.

Fahr-i Cihân Efendimizin mütevazı evinin kerpiçten yapılmış, çamurla sıvanmış olması ve bu haliyle sarayla uzaktan, yakından bir ilgisinin bulunmaması onlar için önemli değildi. O basık tavanlı ev, Resûl-i Kibriyâ’yı canlarından daha çok seven mü’minlerin gönlünde bir saraydan daha geniş, daha görkemli, daha sevimliydi.

İşte bunun içindir ki Medine-i münevvere onların nazarında hicretserây-ı aliyye’dir.

Ecdadımızın bir şiir âhengiyle ruh okşayan dillerinde Medine-i münevvere’nin bir adı da yüce hicret yurdu anlamında dâru’l-hicret-i aliyye’dir.

Mü’minlerin kıblegâhı olan Mekke ile gönüllerin kıblegâhı olan Medine’yi bir arada zikredecekleri zaman da Mekke-i mükerreme ve Medîne-i münevvere demişlerdir.

Onun mescidleri

Bütün yaratılmışlara rahmet olan, dolayısıyla bütün varlıkların kendisiyle iftihâr ettiği o eşsiz insanın (Mefhar-i mevcûdâtın) mescidinden söz ederken mescit deyip geçmeyi, üstün edepleri gereği doğru bulmazlardı. On yıl boyunca Kâinâtın Efendisinin mübarek alnını öpen o aziz mescidi,

İçine girene bahtiyarlık veren, içinde yatandan dolayı mutlu olan mescit anlamında Mescid-i saâdet,

Peygamberimizin ruh okşayan güzellikteki mescidi anlamında Mescid-i latîf-i nebevî,

ve Mescid-i şerîf diye anarlardı.

Kuba, Fahr-i cihân Efendimizin hicret sırasında misafir olduğu ve ilk mescidi yaptığı bir köydür. Kuba o zamanlar Medine-i münevvere’ye altı mil uzaklıkta idi. Şimdi ise Medine-i münevvere’nin büyümesi sebebiyle onun bir mahallesi haline gelmiştir. Nebiyy-i Ekrem Efendimiz’in hayatında pek önemli bir yeri olan bu köyden söz ederken büyüklerimiz Kuba deyip geçmek yerine,

Kubâ karye-i şevkefzâ (neşe artıran Kuba köyü) demeyi daha uygun görürlerdi.[1]

---

[1] Yaşar Kandemir, Dedemizin Peygamber Saygısı