Senelerce ibadet ve taatle meşgul
olan bir derviş vardı. Ne zaman nef-
sine "sen kimsin, ben kimim?" diye
sorsa nefsi başkaldırır, kibirle "sen
sensin, ben de benim" dermiş.
Derviş nefsini yola getirmek için
yürüyerek Hicaz'a gider ve Kâbe'yi
tavaf ederek yine zahmetli bir yol-
culukla memleketine döner. Ümitle
nefsine aynı soruyu yineler: "Sen
kimsin, ben kimim?" Ancak nefsi
hâlâ yola gelmemiştir: "sen sesin,
ben de ben".
Derviş serkeş nefsini oruçla yola
getirmeye karar verir. Nefsini bir
süre oruçla terbiye ettikten sonra
sorar: "Sen kimsin, ben kimim?"
Nefsi yemekten içmekten kesilmiş
olmanın verdiği bitkinlikle nihayet
beden zindanından kurtulmuş bir
hâlde: "Ben yokum, sen sensin!"
der ve derviş, nihayet söz dinlemez
nefsini yola getirmenin çaresine va-
sıl olur.
Mevlana bu hikâyeyi anlattıktan
sonra nefsi açlıktan başka hiçbir
taatin mağlup edemeyeceğini
söyler. Bunun yolu da oruca de-
vam etmekle mümkün olur. Oruç,
kalpte gizli olan ilimlerin anahtarıdır.
Ancak nefsine hâkim olanlara bu
kapılar açılır.
D.İ.B.T., 5 Haziran 2016
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder