OSMANLI KÜLTÜRÜNDE DİŞ KİRASI GELENEĞİ
Geleneksel Osmanlı Ramazanlarının
unutulmaya yüz tutmuş en güzel âdetlerinden biri olan "diş kirası" geleneği,
bu mübarek ayın ecdadımızın güzel
ahlakına bir başka tesiri ve muhabbetiydi. Ramazan'ın gelmesiyle birlikte
saray içinde ve dışında toplu iftar davetlerinin ardı arkası kesilmez, büyük
konakların iftar sofralarında yer almak
için tanıdık olmaya gerek duyulmazdı.
Hâli vakti yerinde olan hane sahipleri,
iftar vakti ansızın kapılarına gelen birini hemen sofralarına buyur ederdi.
Özelikle maddi durumu iyi olmayan
kimselere Allah rızası için ikramda bulunmayı bir görev sayar, misafirlerinin
en iyi şekilde ağırlanması için ellerinden geleni yaparlardı. Misafirler iftarını
yapıp kalkarken, hane sahipleri gelen
misafirlere, kadife keseler içerisinde
kehribar tespihleri, gümüş yüzükleri
diş kirası olarak hediye ederdi. Fakir
fukaraya ise hane sahibinin zenginliği
ve cömertliğine bağlı olarak hediyeler takdim edilirdi. Hz. Peygamber'in
sünneti ve hediyeleşmenin canlı bir
tezahürü olan bu gelenek insanlar arasındaki muhabbeti de artırırdı. Burada
iyilik yapmada önde giden taraf iftarı
veren hane sahibi değil, iftara gelerek
ev sahibini mükellefiyetten kurtaran
Allah misafiri olurdu.
D.İ.B.T., 10 Haziran 2016
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder